Een zijdeweefproject voor Thaise dorpen

Ban Reng Khai is een dorp in de noord-oostelijke regio van Thailand, bekend als "Isaan". Vroeger was zijdeweven een manier om het schamele inkomen uit de landbouw wat aan te vullen. De kennis en vaardigheid om een zijdedraad te maken en die te weven tot stof is een ambacht dat van generatie op generatie werd overgegeven. In het huidige leven is dit door een gebrek aan directe markten en onscrupuleuze opkopers op de achtergrond geraakt.

De economische realiteit en gebrek aan werkgelegenheid dwongen de jongere dorpelingen om elders, met name in Bangkok, werk te zoeken als ongeschoolde arbeiders. De overblijvers in het dorp werden afhankelijk van de fondsen van hen die vertrokken waren. Dit leidde allengs tot het verlies van de vaardigheden die voor het ambacht van zijdeweven noodzakelijk zijn.

Een nieuwe kans voor Ban Reng Khai ontstond toen de getalendeerde Nederlandse kunstenares en textielspecialist, Mw. Lea Laarakker Dingjan, voor het eerst het dorp bezocht in 1985. Zij vond weliswaar de meerderheid van de weefgetouwen in deplorabele staat, maar was zo onder de indruk van de unieke kwaliteit en uiterlijk van de nog aanwezige zijde én de menselijkheid van het volk, dat ze zich voornam om het nog aanwezige potentieel opnieuw tot leven te wekken.

In 1987 verhuisde mw. Lea naar Thailand en kwijtte zich van de taak de dorpelingen te doordringen van de waarde van hun kostbare zijdeweefambacht. Zij bracht de benodigde fondsen - nodig voor de revitalisatie - bij elkaar en benadrukte de waarde en voordelen van ethische marketing. Het succes van haar werk moedigde haar verder aan om nieuwe markten voor de zijdenstoffen en andere zijdeproducten in en buiten Thailand te vinden.

Nu er in een basisinkomen was voorzien, startte Mw. Lea in 1989 een dorpsontwikkelingsprogramma dat profiteerde van de opbrengsten van de zijdeverkoop. Ook uit eigen middelen droeg zij bij aan de verbetering van het dorpsleven. De nieuwe electriciteitsinstallaties, betere watertoevoer en sanitaire voorzieningen werden door de dorpsbewoners zeer gewaardeerd.
Mw. Lea's fondsenwerving zorgde ook voor financiële ondersteuning van de dorpskinderen in het onderwijs, zowel bij het lager-, middelbaar- als beroepsonderwijs. Een mooi voorbeeld van wat met gemeenschapszin bereikt kan worden. Met de terugkerende welvaart in Ban Reng Khai keerden ook de jongere generaties, die eerder waren gedwongen om te vertrekken, terug. Herenigde families waren nu weer in staat om in en voor het dorp te werken en er een goed leven mee te verdienen. Om deze ontwikkeling in Ban Reng Khai blijvend te ondersteunen en uit te breiden naar andere dorpen in het gebied, kwam Lea met het idee van een organisatie die dit soort initiatieven kan ondersteunen. Dit idee is de Ban Reng Khai Foundation geworden.

The Ban Reng Khai Foundation is een onafhankelijke organisatie die zich door middel van haar vlaggeschip, het Learning for Living (L4L) studentenprogramma, richt op het ondersteunen van de zelfvoorzienendheid van het dorp op het gebied van geïntegreerd boeren, zijdeteelt, zijdeweven, micro-ondernemerschap, gezondheidszorg en onderwijs. Steun het Learning 4 Living (L4L) studenten programma.